DÜYADAKİ İNSANLIĞIN KÖKENİ NE OLABİLİR ?

Şöyle biraz uçsak ve desek ki ;

Ademle Havva ucunu bucağını bilmediğimiz kainat içinde ki çok fazla medeniyete sahip bir uydudan özel uzay araçlarına binerek keşfe çıkmışlar veya bir uzay fırtınasına yakalanarak dünyaya savrulmuşlar.

Yeni keşif için çıktıkları dünyaya gelip çalışmaya başlayınca geldikleri araç arızalanmış. Aynı zamanda geldikleri memleketleri ile mesela sirius A ile bağlantıları kesilmiş. Böylece bir erkek bir dişi bilinmeyen bir uyduda kendi başlarına kalmışlar. Bakmışlar olacak gibi değil çocuk yapmaya karar vermişler. Doğan çocuklarda çaprazlama evlenerek insan neslini başlatmışlar diyelim.

Bunun tam tersini düşünelim. Bu gün uzaya uydu gönderen dünyalılar keşif için yol alırken bir uzay fırtınasına yakalanıp bilinmeyen bir aleme iniş yaptılar ve dünya ile bağlantıları kesildi. Geri dönme imkanlarıda yok. Tabi burada kendi içlerinde yaşamaya çalışacaklar. Bunun için barınak,yiyecek ve üreme içgüdüsü ile işe koyulacaklardır.

Bu uyduda insanlığın başlangıç tarihi buna göre yazılacak, takvim ona göre oluşacak, kavga varsa kurallar koymak ortaya çıkacak. Yani kanun dediğimiz yöntemler belirlenecek.

Bir süre sonra geldikleri uydu unutulacak orada yeni bir ilim ,bilim ve tarih başlayacak. Taki geldikleri dünya ile bağları kurulana kadar.

Bunun için Afrika’daki ilkel  Dogon kabilesi buna iyi bir örnektir. Hala ilkel şartlarda yaşayan Dogon’lar sirius A, B, C yaldızlarını mağaralara kazımışlar ve kendi atalarının oradan geldiğine inanıyorlar. İşin garibi mağaralara çizilen sirius yaldızları koordinatları nerede ise gerçeğine çok yakın. 

Dahada ilginci B ve C yıldızlarının bilim adamları tarafından keşfedilmeden çok önce mağaralara nerede ise gerçeğine çok yakın ve az hatalı olarak çizilmiş olması. Mesela C yıldızının varlığı 1995 yalında kabul edilmiş olmasına rağmen Dogonlar bunu çok önceden doğru şekilde taşlara işlemişler. Böyle bir şey nasıl mümkün olabiliyor.

Sonuç olarak : Kainat içinde biz dünyalılarda diğerlerine göre bir uzaylıyız. Onlarda belki hala bizi keşfetmeye çalışıyorlar. 

Hasan Arpacı 2010, Üsküdar